Niemand die er nog van weet. Althans op het moment van schrijven. Nul volgers. Het voelt alsof ik een kwajongensstreek uithaal. En eigenlijk doe ik maar wat. Schrijven ja, zo kun je het noemen. Het moet eruit. Ja, dat is het. Blogs zijn ontwikkeld voor allesschrijvers. Mensen met het soort hersenen waar ontelbare woorden en zinnen in spoken. Soms wordt wat rondspookt concreet en is er een onstopbare drang dit te materialiseren. Schrijven is bevrijden, vooral als het nergens over gaat. Want heb ik eigenlijk iets te vertellen? En waarom wil iemand er van weten? Mijn eerste post gaat dus nergens over of daarom juist wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten