Elke dinsdag verander ik in een monster.
Dat ontwikkelt zich als volgt. Gedurende de uren van de verstrijkende dag krijgt het beest in mij steeds langere tanden. Dat begint al vroeg. Om 06.00 uur om precies te zijn. Opstaan. Moe zijn. Vriendin R. doet haar ochtendroutine, ik leg brood uit, eet, geef zoonlief zijn pap en kijk met een oog naar het ochtendjournaal. 07.05 uur: we vertrekken.
Deadline nummer een: het kinderdagverblijf. 07.15. Snelle woordenwisseling aldaar. Vlug ervandoor. R. en ik carpoolen. Goed voor het milieu en voor de portemonnee. Volgende deadline. 08.00 uur. Het werk van R. Volgende deadline. 08.30 uur. Mijn werk. Wat volgt is een werkdag met louter deadlines. Sommige haalbaar, andere minder (of helemaal niet). Wat? Een bespreking om 16.45 uur. Niet handig mensen, helemaal niet handig. Moet weg, geen tijd. GRRR. Om 17.00 uur stipt roep ik fijne avond en tot morgen.
Het voelt niet goed. Ik scheur de hoek om en…een file. GRRR. Nu al? Shit, kom op zeg. G%d$*omme. Stoplichten…Middelvinger! 17.32 uur: werk R. Hartslag inmiddels 162. Hier neemt R. het stuur over. Ik probeer het monster te temmen. Kom op man, je ziet toch dat we...! Weer ’n file. Krijg toch de &^%$*. We moeten voor 18.30 uur bij kinderdagverblijf zijn…de laatste deadline.
R: Zal ik ze bellen dat we het niet halen.
Ik: En dan? Zetten ze hem buiten in de regen als we te laat zijn?
R: Niet zo bijdehand…
Ik: GRRR.
R: Gaat het een beetje?
Ik: Ik ben hier niet zo goed in…
R: Joh.
Mijn bloed kookt. We nemen ouderonwaardige risico’s. GRRR. Het monster in mij wordt sterker. Kan het niet meer stoppen. Mocht iemand mij op een dergelijk moment (alleen op dinsdagen overigens) verkeerd bejegenen en ik verkoop deze persoon een klap weet dan dat ik het niet was maar het monster. Bij deze bied ik alvast – mede namens het monster - mijn excuses aan. 18.25 uur. Met piepende remmen arriveren we. Portieren zwaaien open, we stormen de auto uit. Alle andere kindjes zijn al naar huis. Schuldgevoel. Hij kijkt ons verbaasd aan, zwaait en glimlacht het monster weg.
A Dutch werewolf in traffic
Elke dinsdag verander ik in een monster.
Dat ontwikkelt zich als volgt. Gedurende de uren van de verstrijkende dag krijgt het beest in mij steeds langere tanden. Dat begint al vroeg. Om 06.00 uur om precies te zijn. Opstaan. Moe zijn. Vriendin R. doet haar ochtendroutine, ik leg brood uit, eet, geef zoonlief zijn pap en kijk met een oog naar het ochtendjournaal. 07.05 uur: we vertrekken.
Deadline nummer een: het kinderdagverblijf. 07.15. Snelle woordenwisseling aldaar. Vlug ervandoor. R. en ik carpoolen. Goed voor het milieu en voor de portemonnee. Volgende deadline. 08.00 uur. Het werk van R. Volgende deadline. 08.30 uur. Mijn werk. Wat volgt is een werkdag met louter deadlines. Sommige haalbaar, andere minder (of helemaal niet). Wat? Een bespreking om 16.45 uur. Niet handig mensen, helemaal niet handig. Moet weg, geen tijd. GRRR. Om 17.00 uur stipt roep ik fijne avond en tot morgen.
Het voelt niet goed. Ik scheur de hoek om en…een file. GRRR. Nu al? Shit, kom op zeg. G%d$*omme. Stoplichten…Middelvinger! 17.32 uur: werk R. Hartslag inmiddels 162. Hier neemt R. het stuur over. Ik probeer het monster te temmen. Kom op man, je ziet toch dat we...! Weer ’n file. Krijg toch de &^%$*. We moeten voor 18.30 uur bij kinderdagverblijf zijn…de laatste deadline.
R: Zal ik ze bellen dat we het niet halen.
Ik: En dan? Zetten ze hem buiten in de regen als we te laat zijn?
R: Niet zo bijdehand…
Ik: GRRR.
R: Gaat het een beetje?
Ik: Ik ben hier niet zo goed in…
R: Joh.
Mijn bloed kookt. We nemen ouderonwaardige risico’s. GRRR. Het monster in mij wordt sterker. Kan het niet meer stoppen. Mocht iemand mij op een dergelijk moment (alleen op dinsdagen overigens) verkeerd bejegenen en ik verkoop deze persoon een klap weet dan dat ik het niet was maar het monster. Bij deze bied ik alvast – mede namens het monster - mijn excuses aan. 18.25 uur. Met piepende remmen arriveren we. Portieren zwaaien open, we stormen de auto uit. Alle andere kindjes zijn al naar huis. Schuldgevoel. Hij kijkt ons verbaasd aan, zwaait en glimlacht het monster weg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten