Onlangs hebben we aan missionariswerk gedaan. We hebben de goede boodschap verspreid onder de bevolking van onze stad. Daarnaast hebben we ook nog eens een heus taboe doorbroken. En dat allemaal met één actie, die precies een uur duurde. Wow. Wat hebben we dan gedaan? We zijn gaan eten in een eetcafé en hebben zoonlief van 15 maanden meegenomen. Kortom, we hebben alle stellen die nog twijfelen over kinderen ("wil ik wel zoveel inleveren vraag ik me af") laten zien dat het gewoon mogelijk is. Je hoeft je niet op te sluiten in je eigen huis, en ja je kunt nog steeds leuke dingen blijven doen! Je leert dat je moet reserveren omdat je een kinderstoel nodig hebt, dat je sneller eet dan het licht omdat je geen idee hebt hoelang hij geduld zal hebben, je leert dat de kinderwagen door de deur moet passen en op z’n minst opvouwbaar moet zijn, dat je alles op tafel (met name de messen en vorken) zoveel mogelijk aan de raamkant van de tafel legt, dat je beter geen voor- en nagerecht kunt nemen, dat je bij binnenkomst onmiddellijk moet bestellen, dat je afleidingsspulletjes meeneemt (liefst klein en onbreekbaar), dat je op je blote knieën moet hopen dat hij niet met het eten gaat gooien of gaat gillen van enthousiasme of moeheid, je leert dat je liever thuis aan tafel zit om na het eten direct op de bank in slaap te vallen. Je leert dat dit met twee kleine kinderen waarschijnlijk niet mogelijk is. Je leert eigenlijk heel veel in dat uur. Maar als je dit allemaal kunt accepteren, heb je een heerlijk uurtje samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten