Hoe hij klinkt als een zaal bakvissen

Hij kan bijna lopen. Soms zet hij zelfs al drie, vier pasjes zonder onze hulpverlenende handen. Ziet er schattig uit, dat lopen van hem. Z’n billen wiebelend, z’n beentjes die meer zwaaien dan stappen. Hij zet dan z’n boefjesblik op en je ziet: hij is iets van plan. Maar eerst gaan zijn armpjes omhoog, pak me op, vertelt hij want ik heb plannen. Breng me naar de tijdschriften. Ik zal vooroplopen en onderweg allerlei enthousiaste geluidjes maken, lees je in zijn oogjes. Ik wil namelijk eenmaal gearriveerd bij de tijdschriften en de krant allerlei dingen op de grond gaan gooien, zoals de krant en alle tijdschriften en alles wat ik onderweg nog meer tegenkom, zoals die rare stokjes die ik gekregen heb en het olijke kerstensemble van de Hema. Kijk daar hou ik nou van, van het geluid van scheurend papier en houtblokjes klapperend op stalen kastdeurtjes. Vanaf vandaag staat er een kerstboom in de woonkamer, daar waar eerst de kachel stond (lang leve Marktplaats). Een grote parmantige boom is het geworden. De boom is de meest stekelige prikkel die onze zoon tot nu toe in onze woonkamer heeft ontmoet. Hij zal er niets van snappen, behalve dat hij er aan kan trekken en dat er dan dingen uitvallen. Hij kruipt er angstvallig naartoe en gaat ervoor zitten. Hij wijst, raakt heel voorzichtig een van de ornamenten aan en gilt. Hij gilt heel hard, als een speenvarken haast. Daar zijn dus geen woorden voor. Men kan het vergelijken met een zaal gillende bakvissen. Vriendin R. kijkt verheugd bij elke gil. Immers, zij ziet het al voor zich: een huis, tuin, gevel en dak vol met lampjes en gekdoende Kerstmannen, sleeën met rendieren, een vallende ster aan de schoorsteen. Want, zoonlief vindt het ook leuk. Mijn eerste en enige voornemen is al gemaakt. Het kerstversierselenthousiasme van zoonlief temperen. Zijn eerste volledige zin zal zijn: mam, kerstversiering is zooo 2008. Ik voorzie een fikse missie.