Gedichtendag

Morgen is het Nationale Gedichtendag. In de stad waarin ik woon is dat een heus spektakel. Moeilijk voor te stellen voor iedereen die poezie ziet als iets van oude mannen met baarden en vrouwen met koltruien en geitenwollensokken in sandalen. Maar toch, een goed gedicht kruipt in je ziel en kan daar nog heel lang brutaal rondsteken. Mijn bescheiden bijdrage aan de Gedichtendag staat hieronder. Pen hier gaan ze louter groepsgewijs als individu een farce naast schommel en speelpotentieel of trapveld verzakt, ontnemen ze licht van kans wijzen ze ons na alsof we bloedzieken zijn, of hoeren zelfs niet wetend wie werkelijk, verstommen alle vragen al snel als dichtgesmeten deuren, vergrendelen we de lange nacht die daarop volgt als een slepende ziekte in ooggesloten werelden kleiner dan een microduim persen we naar beneden waar niets wil vangen als je alleen maar een pen hebt, is alles een verhaal in onbevreesde leeftijd smachten naar weleer en vrezen wat komen zal