Patiëntenopnamestop

Met zoonlief J. hebben vriendin R. en ik een nieuw leven in de wereld gezet. Een leven dat we de komende jaren zullen gaan vormen, kneden en verzorgen. Klaarmaken voor zijn rol in de wereld, wat die rol ook mag zijn. Daar waar levens ontluiken zijn er ook levens die aan het afronden zijn. Mijn oma bijvoorbeeld. Tot voor kort een pientere en bijzonder kranige vrouw. 93 jaar oud is ze inmiddels. Hardnekkig, ongelofelijk koppig en zelfstandig. Geen vrouw waar je een omhelzing van hoeft te verwachten maar wel een met een enorm groot hart. Geen vrouw die je met haar verjaardag kust maar die wel een Joodse jongen onderdak bood tijdens de oorlog en nog steeds doet alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Deze vrouw is op haar knieën voor haar stoel in de woonkamer gevonden omdat ze zelf niet meer rechtop kwam. Hoe lang ze daar gezeten heeft, niemand die het weet. Ook zijzelf niet. Ze kan eigenlijk bijna helemaal niets meer en dat doet zeer. Aftakelen is iets verschrikkelijks, vooral als elke vorm van menselijkheid er door politieke armoede uitgezogen wordt. Iets onbegrijpelijks als een patiëntenopnamestop bijvoorbeeld. Misschien dat minister Klink dit even kan komen uitleggen? Patiëntenstop of niet, ze moet naar een verzorgingstehuis. Geen discussie meer. De rolstoel staat klaar. Ze zal eraan moeten toegeven. Het eten van anderen eten. Zich laten wassen door onbekenden. Diep van binnen zal het voelen als een nederlaag. Ze zal roepen dat het zo niet meer hoeft. Ze zal dreigen om weer terug naar haar huisje te gaan. Lopend als het kan, kruipend als het moet. Ze zal de verplegers het leven zuur maken en stiekem hoop ik dat ze dat doet. Ik hoop dat ze haar koppigheid tot de allerlaatste snik volhoudt. Ik hoop dat ze af en toe een beetje keet trapt en geen woord terugneemt van wat ze allemaal zal zeggen. Zo is ze namelijk altijd geweest en zo moet ze blijven. Ook in onze herinneringen. Daaraan mag de geestelijke en fysieke nederlaag die een verzorgingstehuis is, niets veranderen.