Een geizerachtige ervaring

In mijn werk maak ik graag gebruik van 'bursts'. Korte, hevige aanvallen van werkverzetting. De basis van wat een sprankelende tekst moet worden in een ongelofelijk krachtige stoot op papier zetten. Daar gaat vaak een periode van inlezen en inleven aan vooraf. Dat ziet eruit als achteloos staren naar een beeldscherm of naar buiten. Alles gaat dan de ketel in die in mijn hoofd op een hoog vuur staat te pruttelen. Soms duurt dat een dag, soms twee dagen en soms een half uur. En dan opeens beginnen mijn vingers te trillen, wordt het warm van binnen en explodeert mijn hoofd voor heel even. Een soort geizerachtige ervaring is het. Voor het verhaal waar ik inmiddels twee jaar aan werk geldt dit allemaal niet. Mijn verhaal is wat slowfood voor de keuken is. Bedachtzaam kneden en schaven aan een verhaal dat maar niet af lijkt te komen. Tot onlangs en ik besloot dat het goed is zoals het is. Goed genoeg om het naar een uitgever te sturen. De opmerkingen en adviezen die ik nog moet krijgen van mijn proeflezers verwerk ik voor de volgende zending naar een uitgever. Binnen drie maanden krijg ik antwoord stond geschreven in de antwoordmail. Alsof ik daar geduld voor heb...