Van fabelachtige schoonheid

Onlangs de Zweedse film ‘Låt den rätte komma in’ gezien (oftewel ‘Let the right one in’). Een ontypische ‘coming of age’ film waarin een van de hoofdpersonages toevallig een 12-jarige vampier is. Oei denk je dan, als dat maar goed gaat. Maar als je zoiets als het vampierzijn op z’n Scandinavisch filmt, met andere woorden: stil, stijlvol en een tikkeltje afstandelijk, ontstaat een kunstwerk van fabelachtige schoonheid. Mijn vriendin R. is niet bepaald een vampierenkenner dus heb ik haar even bijgeschoold in het vampierendom. Bang voor gewijd water, staak door het hart, geen zonlicht, moet uitgenodigd worden et cetera. Elementaire kennis die het verhaal voor haar een stuk plausibeler maakte. Overigens ben ik zelf ook geen vampierenkenner. In het genre horror vond ik de vampier eerlijk gezegd een beetje het zielige kindje van de klas. Of een romantisch monster zelfs, aangezien zo’n beet in de nek ook als een liefdesverklaring kan worden opgevat. Een kettingzaag door je romp heeft die kwaliteit niet. Het beeld dat ik van de vampier had is veranderd. Låt den rätte komma in maakt van de vampier gewoon een mens die toevallig een buitengewone afwijking heeft. Helemaal niet zielig of romantisch.