Wat? Hij is al wakker?

Van nature houd ik van taking it easy. Denk aan je bloeddruk. Ik verafschuw haast, er komt namelijk niks goeds van. Bovendien ben ik van mening dat het leven te kort en te waardevol is om er zomaar doorheen te jakkeren. Kortom, wat je ook doet, neem de tijd ervoor. Het maakt de ervaring zoveel waardevoller en intenser.

Enfin, dat alles is veranderd. Wat je van nature bent maar door omstandigheden niet meer kunt zijn levert interessante spanningen op, zo heb ik ontdekt. Sinds de geboorte van zoonlief J. is iets triviaals als ‘netto vrije tijd’ opeens een ‘schreeuwend tekort aan’ geworden. Iets buitengewoon waardevols. Overigens, met netto vrije tijd bedoel ik de tijd dat ik alleen thuis ben en zoonlief J. slaapt. Het probleem is dit: ik jakker er doorheen, geheel tegen mijn aard. Uit lijfsbehoud. De dingen moeten gebeuren en snel, want als je denkt je dagelijkse klusjes te doen met een puberende peuter in de buurt dan veel succes.

Zo heb ik door noodzaak gedwongen geleerd hoe ik vier uur werk, een was draaien, brood smeren, opruimen en de woonkamer stofzuigen in 1,5 uur tijd kan proppen. Het waren harde lessen. Op een wakkere dag prop ik dezelfde hoeveelheid activiteiten overigens in minder dan een uur. Mits ik niet in alle haast mijn enkel ontwricht dankzij het olijk kijkende Hitlerjugendmannetje van Little People. Dat je vervolgens rond de middag ontdekt dat je nog steeds niets hebt gegeten, nog ongewassen bent en je op-de-bank-lig-outfit nog draagt, ach dat feit schop je in dezelfde hoek als het speelgoed. Je kijkt op de klok, nog een uur denk je dan en hij gaat weer naar bed. Kan ik over een uur mooi gaan opruimen, groente snijden, de wc schoonmaken en misschien een kop koffie drinken. Misschien.