Volharding. Dat is mijn geheim. Niet ingeven, nooit toegeven, nimmer bezwijken voor z’n charmante glimlach of z’n onweerstaanbare lonk. Ik laat me niet kennen, no way. Toegegeven, het is hard werken maar het levert wel op. Tot dat moment speelt hij een geraffineerd machtsspelletje met me.
Hij wacht zijn moment rustig af en zal toeslaan als een cobra. Wat wekenlang goed ging, zal namelijk opeens omslaan in chaos en anarchisme. Ik ben daarop voorbereid. “Wat krijgen we nou? Jij geen tandjes meer poetsen? Dat zullen we dan nog wel eens zien.” In dat geval kan het zijn dat je wekenlang de gesloten bovenlipjes van je zoontje aan het schrobben bent. Gewoon blijven doen, heb ik geleerd. Volhard! Elke dag weer. De dag dat die lipjes eindelijk van elkaar gaan zal komen. Hij zal zich gewonnen geven.
Volharding is mijn meest rechttoe rechtaan techniek. Er zijn er meer, toepasbaar in een brede variatie van stresssituaties. Het naar bed gaan is zo’n situatie. Een treffend moment om het uithoudingsvermogen van mijn ouderlijke macht te testen. Mijn meest succesvolle techniek noem ik Voorbereiden-Afleiden-Toeslaan. Oftewel de VAT-techniek.
Die werkt als volgt. Eerst leg ik hem uit dat we alle (lees 35 stuks) autootjes gaan opruimen (en net doen alsof dat hartstikke leuk is). Dit is het voorbereiden. Vervolgens gaan we kusjes geven en laat ik hem zelf naar de deur lopen en de trap beklimmen. Waarschuwing: probeer hem niet op je arm omhoog te dragen! Hij kan het zelf dus doet hij het zelf. Bovendien, het lijkt dan alsof hij iets heel erg belangrijks aan het doen is. Dit is het afleiden.
Eenmaal in zijn slaapkamertje druk ik hem snel zijn favoriete pluche kikker in zijn handen plus een veelvoud van reukdoekjes en til hem op de commode. Dit noem ik toeslaan. Hebbes. Hij zal geen seconde tegenstribbelen. Ik ben hem de baas. Ik geniet van deze glorieuze overwinning. Daar heb ik een charlatan als Derrick Ogilvy niet voor nodig.
Een methode die ik minder vaak toepas noem ik de Dahli-methode. Oftewel: Doen Alsof Het Leuk Is. Zorg dat alles wat je doet op de een of andere manier grappig is. Al moet ik er een dansje bij doen en geloof me, ik haat dansen. Na een dag keihard werken wil ik namelijk maar een ding: hij zal en moet geruisloos naar bed gaan. Zonder strijd, zonder tegenstribbelen en zonder gegil en dat vreemde panische rondrollen op de vloer wat hij soms doet. Trouwens, het valt op dat als hij boos is, hij altijd de voorwerpen beetpakt die de ‘afblijven, van papa’ sticker dragen. Dat is gewoon koelbloedig wraak nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten