Ik heb de onweerstaanbare drang om muziek waar ik hartstochtelijk voor val op soms onuitstaanbare wijze te delen met anderen. Mij is in dat kader wel eens verweten oogkleppen te dragen. Bovendien werd ik regelmatig beschuldigd van het onjuiste gebruik van de term ‘goed’. Ik zou - zo las het arrest - de term ‘goed’ alleen maar aanwenden voor zaken die ik zelf ‘goed’ vind, daarbij geen rekening houdend met de smaak van anderen.
Het verwijt sprak tevens verbolgen over het feit dat ik mijn smaak zag als de ‘ultieme goede smaak’. Wie dacht ik wel wie ik was? Ik mocht helemaal niet zeggen dat Iron Maiden goed was. Nee. Ik moest zeggen dat ik Iron Maiden goed vond. Want hoe kon ik nou bepalen wat goed was voor anderen?
Poeha.
Lekker belangrijk.
Ten tijde van dit verwijt - ik spreek nu over 1988 - was Bon Jovi immens populair. Kritiek op deze band mijnerzijds kostte mij destijds bijkans mijn leven. Een woedende volksmeute wilde mij lynchen na een korte doch hevige bekogeling met bier. De relatie die ik legde tussen Bon Jovi en ontstaan van chronische leeghoofdigheid bij de luisteraar werd mij duidelijk niet in dank afgenomen. De druppel was AC/DC afdoen als one hit wonder, omdat ze maar een liedje spelen en dat in heel veel varianten doen. Okay, die laatste opmerking had ik niet moeten maken. Helaas, een ander verwijt is dat ik soms doordraaf als ik geen gelijk krijg. Echter, in de kwestie Bon Jovi had ik weldegelijk gelijk.
Enfin. Veel is er in de tussentijd niet veranderd. Behalve dat ik nu veilig en wel vanachter mijn beeldscherm de wereld kan bestoken met muziek die ik goed vind, zonder weggehoond te worden. Onderstaande clip is van een band die zo weergaloos goed is dat ik er geen woorden aan vuil ga maken. Je leest het goed: deze band is inderdaad zo weergaloos goed als ik zeg. Fleet Foxes is de naam. Kijk en luister zelf maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten