Het is officieel. Meneer is een peuter. (Zucht.) En peuters - zo heb ik inmiddels aan den lijve ondervonden – beschikken over een zelfontspanner die - als hij eenmaal losgaat - echt losgaat. Ik bedoel echt echt, als in een supernova.
Dat gaat zo. Je voelt de seconden tikken, zijn mondhoekjes beginnen te trillen, zijn ogen sluiten zich. Tegelijkertijd opent hij zijn mond waarvan je niet wist dat hij zo groot kon worden. De poriën in zijn gezichtje vullen zich met bloed, hij loopt rood aan. Je verwacht een openspringend bloedvat.
In zijn mond zie je hoe zijn tongetje rilt door het aanstormende geluid dat omhoogstuwt uit de onpeilbare diepte van zijn keeltje. En daar is hij: de oerschreeuw. (Zucht.) Hij overtreft elke verwachting. Hij kan klinken als een sirene of - als hij denkt dat alles tegenzit - als een heks op de brandstapel. Maar als hij echt tot aan zijn tenen furieus is, dan klinkt hij precies als een ‘imperial fighter’ uit Star Wars (check het geluid op 3:35 in het filmpje). Angstaanjagend. (Zucht.)
En dat is alleen nog maar het geluid dat hij creëert. Woorden zijn daarbij nodeloos. Zijn vocabulaire dat tot nu toe uit vijf woorden bestond, reduceert zich dan ook logischerwijze tot maar twee woorden: nee en auto.
Een middagje samen thuis klinkt dan als volgt: nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, auto, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee….(lunch), nee, nee, nee, auto, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, auto, nee, nee, nee, nee, nee…(Zucht.)
Je begrijpt wat ik bedoel.
Gezellig met z’n drieën naar het pannenkoekenhuis vergt dan ook het uiterste van ons, de persoonlijke begeleiders van zijn Koninklijke hoogheid, de prins van T. Kleurpotloden worden weggeworpen en er is gegil bij elke verkeerde beweging die wij maken of waarvan hij denkt dat we ze maken. (Zucht.)
Een kleurplaat die zo lekker rond wappert, het vol afschuw wegduwen van zijn bordje waarbij hij theatraal even naar rechts blikt en een gezicht opzet waarin je duidelijk leest: gepeupel dat jullie zijn, waar halen jullie de durf vandaan mij dit voor te schuiven? Weg ermee en snel een beetje, voordat ik jullie vierendeel.(Zucht.)
Enfin, je kunt je ongeveer wel voorstellen wat er gebeurde toen de blokkentoren uit bovenstaande foto in elkaar zakte. Inderdaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten