Als ik ergens te gast ben, probeer ik zo snel als ik kan te ontdekken wat deze betreffende plek nou zo bijzonder maakt, althans voor mij persoonlijk. Ik zoek dan naar bepaalde details waarmee deze plek zich kan onderscheiden in de bulk van mijn herinneringen.
Betreffende Vlieland is dat eenvoudig: het is er namelijk vredig. That’s it. Een soort begraafplaatsachtige kalmte, die in scene gezet lijkt te zijn. Een rust die vooral ’s nachts oorverdovend is(behalve als het stormt).
Voor stedelingen als ons is een dergelijke nacht namelijk een schrikbarende ervaring. Geruisloosheid kennen we niet en dus denken we dat het geruis van de branding, sprekend lijkt op het geraas van verkeer op de ringbaan. We wantrouwen de rust, denken dat er iets niet klopt.
Nog zo’n audiosensitieve bijzonderheid: het geluid van wapperend duingras. Oftewel, de wapperende haren van het eiland. Ik wist niet dat je gras kan horen. Wel dus en hoe! Nog een: de bandjes van huurfietsen, knisperend over het schelpenzand van het pad langs ons huisje.
Of deze: een groep jongeren die niet naar elkaar schreeuwt maar met elkaar praat. Wat? Jazeker. Ik kwam ze tegen: zeven jongeren die twee kratjes bier droegen op de bagagedrager van hun fiets. Maar twee kratjes, dacht ik. Dan snap ik dat het rustig is.
Wist ik niet beter dan zou ik kunnen concluderen dat ik me in de kalmtetuin van een sanatorium bevind. Je hebt rusttherapie nodig, zou mijn behandelend arts dan gezegd hebben. Absolute kalmte om tot jezelf te komen, ga naar Vlieland en kalmeer…Of iets in die trant.
Het aanbod van rust is niet alleen aanlokkelijk, het doet je naar meer smachten. Je wilt die geestmasserende staat waarin je verkeert zolang mogelijk rekken. Maar helaas, helaas. Nog voordat we voet op vaste land hebben gezet (nadat we anderhalf uur opgesloten hebben gezeten op een propvolle veerboot) zijn we al gespeend van alle mooie herinneringen en is de lethargische staat waarin onze geest verkeerde met de noorderzon vertrokken.
Eenmaal aan land sluiten we vervolgens zuchtend en steunend aan in de onophoudelijke rij auto’s, om van de bomvolle parkeerplaats te komen en proberen we in polonaise de drie uur lange uitputtende reis naar huis met vakantieverkeer en vrachtverkeer te overleven zonder kleerscheuren. En moeten we thuis in onze straat weer de meest onmogelijke toeren uithalen om de auto te kunnen parkeren. Welkom terug, wat is het leuk geweest.
Oef. Zo bruut kan de confrontatie met je echte leven dus zijn.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten