1 jaar oud is hij sinds drie dagen en beschikt nu al over een arsenaal ondeugendheden waar een 3-jarige van zou smullen. Zelf heeft hij geen idee van zijn 1-jarige bestaan. Natuurlijk, al die gek doende oude mensen om hem heen die maar liefst vijf keer besluiten om lang zal hij leven te zingen, da’s wel opvallend ja. En dus wiegt hij vrolijk mee en lacht hij breeduit. 1 jaar oud. Met recht het snelste jaar uit mijn leven. In de vijfde versnelling en elke dag hard in die versnelling doortrekken. Het went. Gelukkig. Hij heeft iets magisch. Dat zullen de meeste nieuwbakken ouders over hun kind zeggen, maar het is echt zo. Ik leg het uit. Overigens, om dit te begrijpen is het handig als je Das Parfum van Patrick Suskind hebt gelezen.
Woensdagmiddag, de zon schijnt, de terrassen zitten goed vol. 1 jaar is ie en hij zit in zijn koetsje. Kostelijk hangen zijn armpjes over de beugel voor hem. Rechts van ons ligt het terras. Hij draait zijn hoofd, lacht breeduit, tilt zijn armpje op in een poging te zwaaien. Ik zweer het: er is niemand op het terras die niet teruglacht en ons (lees mijn zoon) volgt totdat we uit beeld zijn verdwenen. Het is een golfbeweging van lachende volwassenen die zich laten betoveren door de glimlach van een 1-jarig manneke. Iedereen die Das Parfum gelezen heeft weet welke magie ik bedoel: die van de onweerstaanbaarheid en het goede gevoel dat er heel even door ontstaat. De jonge vrouw vooraan vergeet even dat ze morgen ontslagen wordt. Want crisis. Man achterin denkt even niet aan de doorstart van zijn bedrijf. Want crisis. Twee vrouwen rechts vergeten even de nukken en pijntjes van het ouder worden. Hij zwaait ze nog een keer na en draait zich om naar mij. Tevreden blikkend. Goed gedaan jongen, denk ik. Blozend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten