Idoolwaardig

Don Draper. Onthoud die naam! Hij vertegenwoordigt namelijk een van de Mad Men van Mad Men. Sterker nog, hij is de Mad Man. Ik idoliseer niet graag, nooit gedaan. Als tiener was ik idolaat van hooguit één band en Sean Kelly, de Ierse wielrenner. Meer niet. En met idolaat bedoel ik niets meer dan heel erg fan zijn zonder de bezetenheid. Van Sean Kelly heb ik een handtekening en een foto. Van de band niet. De bandleden hadden toen ik begon met luisteren naar hun muziek al de godenstatus en ik als jonge sterveling kwam daar niet in de buurt. Later, als post-puber, struinde ik met mijn concertmaten na optredens parkeerplaatsen af op zoek naar muzikanten om ze de hand te schudden en een praatje te maken. Het gedoogbeleid van Nederland maakte dat de meeste muzikanten echter in een andere wereld waren. Lou Barlow bijvoorbeeld van Sebadoh/Dinosaur Jr was stomdronken en de complete bezetting van System of a Down was high as a kite. Robert Trujillo van Metallica (toen Suicidal Tendencies) was een positieve uitzondering. Toffe peer. Net als Max Cavalera (toen Sepultura), die wilde zelfs een balletje trappen. Don Draper doet niks van dit. Hij houdt zich op een afstand. Draper rookt als een ketter, drinkt als Charles Bukowski en bedenkt af en toe een pakkende slogan. Het is de wijze waarop hij dat doet, de stiltes die zijn zinnen verbinden en de blik in zijn ogen…die Don Draper idoolwaardig maken.