Ik ben de laatste twee jaar bezig geweest met het schrijven van een verhaal. Geen boek, dat wordt het misschien ooit als iemand het wil uitgeven. Vooralsnog is het een verhaal. Heel veel kleine uurtjes werk zitten erin. Uurtje hier, halfuurtje daar, soms enkele uren op rij, soms in drukke omgevingen omdat zich een schrijfkans voordeed, soms zelfs in de trein. Niet bepaald een constructieve wijze van werken, vandaar waarschijnlijk de duur van twee jaar. Een titel is er nog niet, niet eens een werktitel en toch is het verhaal al bijna klaar. Alle losse eindjes zijn elkaar geknoopt, de gaten in de plot zijn gevuld. Kortom, tijd voor een laatste correctieronde. Hier alvast een kort fragment.
Volgens de rijzige man in het verplegerkostuum was Willem zeker twee uur buitenwesten geweest, volgens Belle was het langer. Allebei stonden ze aan het bed waarin Willem lag, in een van de kleine kamers van de kille eerste hulp afdeling. Infuus in zijn rechterarm, hartslagsensoren op zijn borst en een barstende koppijn. Alles wat hij voelde ervoer hij als onwerkelijk. Krampachtig als tijdens een examen probeerde een aangeslagen Willem de wanorde in zijn hoofd te rangschikken op volgorde van belangrijkheid maar faalde volledig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten