Zelf ziet hij het anders

Hij heeft een virus op zijn longentjes. Opeens. Niks om ons zorgen over te maken volgens de kinderarts, behalve dan voor de vernauwde luchtwegen die hij er van heeft gekregen. Een kind hebben is leren. En dan vooral dingen over jezelf. Zo heb ik ontdekt dat ik als mens op mijn meest hulpeloos ben als mijn 1-jarige zoon ’s nachts geen zuurstof meer krijgt en wij slaapdronken van huisartsenpost weer naar huis, weer naar de huisartsenpost, weer naar huis en uiteindelijk naar het ziekenhuis racen. Twee dagen ziekenhuis is alles wat een mens met volle verstand kan verdragen. Ook al is de kinderafdeling feestelijk versierd met vlaggetjes en beertjes en clowns. Je wilt maar een ding, zo snel mogelijk weg en wel met een gezond kind. Inmiddels gaat het beter. Zes keer puffen met series van vier (met een mondkapje) en dit een week lang afbouwen. Ga er maar aan staan. Onze zoon ziet het zelf anders. Afbouwen? Doe ik niet aan. Hij haat het, vecht er tegen met man en macht. Maar het spul zal er in gaan, ook als dat betekent dat hij een mondkapjestrauma oploopt. Dat probleem lossen we dan later wel weer op.