Terug van Pukkelpop. Tjonge jonge. Het weer was perfect, het programma avontuurlijk (ook voor de kritische festivalganger) en we hadden alle tijd van de wereld. Het leven moest eigenlijk altijd maar zo simpel zijn. Je struint wat van podium naar podium, eet wat en slurpt aan de nodige hooggevulde bekertjes Maes pils. Het schuldgevoel van het niet-thuis-bij-vriendin-en-kind-zijn is na twee bier uit je systeem en opeens ben je weer als mannen onder elkaar. Flauwe klets en lachsalvo’s alom. En toffe muziek. Zoals daar zijn: de blaffende frontvrouw van Rolo Tomassi (o mijn god), de ubertechnische metal van Opeth, de vuige countrytrash van Hank III (precies, de kleinzoon van Hank - Is God - Williams). Maar ook terug in de tijd met Faith No More, wegdromen op Florence and the Machine, tranen voelen opwellen bij Bon Iver en ja de hype Them Crooked Vultures meemaken want wie weet, over tien jaar blijkt het een wereldact te zijn en dan waren wij erbij, die keer op Pukkelpop. Leuk verhaal voor zoonlief die over pak ‘m beet 16 jaar hun negende cd (of hoe het dan ook mag heten) koopt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten