Thank you for the hot beef injection John Hughes

John Hughes is niet meer. Ik was een typische tiener, een van de jaren ’80. Eerste vriendinnetje, eerste kus, eerste keer samen naar bioscoop, eerste keer…Allemaal tijdens de jaren '80. Je begrijpt het. De films van John Hughes staan op mijn netvlies gebrand. Hij wist als geen ander de problemen van tieners respectvol te behandelen en ze serieus te nemen. Als we begrepen wilden worden gingen we naar de bioscoop. Wie John Hughes was behalve filmschrijver en regisseur heb ik nooit geweten, maar dat hij een zeldzaam inzicht had in de belevingswereld van tieners, dat was overduidelijk. Al die zoekende jongeren die zijn films bevolken, wij konden het zelf zijn geweest. Sterker nog, Ferris Bueller in Ferris Bueller's Day Off, Andy Walsh in Pretty in Pink maar vooral John Bender in The Breakfast Club. Dat waren wij, zij het alleen in onze gedachten. Bender: “Sweets. You couldn't ignore me if you tried. So... so. Are you guys like boyfriend-girlfriend? Steady dates? Lovers? Come on, sporto, level with me. Do you slip her the hot beef injection?”

Dank je wel John Hughes.