Urgentie? Wat de fok?

Woorden spoken door mijn hoofd, heel vaak. Helaas zitten daar soms ook woorden tussen die ik liever vergeet. Of opsla in de lade: misschien voor later. Woorden die met name in de media te pas en te onpas worden gebruikt en plots in de vaart der volkeren rap aan snelheid lijken te winnen. Een voorbeeld ter illustratie. Men neme het woord: URGENTIE. De kapitalen zijn uiteraard bewust. Iets heeft blijkbaar urgentie. In dit geval muziek, want daar gaat deze post over. Een muzieksoort kan klaarblijkelijke urgentie hebben. In gewone mensentaal: de tijd is er rijp voor. Van Dale heeft het over 'dringende noodzaak'. Tja. Poepen heeft urgentie. Het gebruik van het woord heeft iets elitairs, iets snobistisch. Alsof de gebruiker een dieper inzicht heeft in de ontwikkeling van een stroming nog voordat de stroming het zelf door heeft. Bullshit. Populaire muziek is maar een keer urgent geweest: Rock & Roll people, Rhythm & Blues. Hank Williams, Little Richard, Chuck Berry, Elvis, Sun Studio. Punt. Alles wat volgde is op dat moment geboren en volwassen geworden. Ook The Beatles! Nu de hokjes waarin we muzieksoorten proberen te plaatsen op zijn, classificeren we muziek gemakzuchtig als zijnde urgent. Gaap. Het is de luisteraar die besluit of die ene cd (of download) voor hem of haar op dat ene moment urgent is. Los van maatschappelijke ontwikkelingen en/of door media gecreeerde hypes. Voor mij, nu op dit moment, zijn Ray Lamontagne en Band of Horses urgent. Voor heel veel mensen zijn ze dat niet. So what.