De knoop is doorgehakt. Het wordt een Hackett London. Retro met een moderne twist en van die handige autoinklapscharniertjes. Een volzet montuur qua kleur ergens tussen bruin en olijf met flarden beige. En zonder fratsen. Geen Gucci, Prada of andere Italiaanse bling aan mijn kop. En zeker geen kijk mij eens artistiek uitzien met mijn rode en gele stangetjes bril. Foeilelijk vind ik die. Ik lijk toch niet ouder nu hè, vraag ik aan mijn vriendin R. Nee hoor, zegt ze eerlijk. Vind je hem mooi dan, vraagt ze. Ach, het is een bril zeg ik en haal mijn schouders een beetje achteloos op. Een deel van mij staat hier tegen zijn zin, vandaar die achteloosheid. Ja, eigenlijk vind ik hem wel mooi, antwoord ik. Kun je ook ’s avonds lezen, merkt ze op. En niet doen alsof, denk ik.
Naar het schijnt heb ik een hoge cilinderwaarde, een dubbele afwijking in beide ogen. Heb ik weer. Zullen wel dure glazen worden, niet? De verkoopster/brillenspecialist/optometriste (ze kan echt van alles) schuift de prijsberekening voorzichtig over tafel naar mijn kant. Gelukkig kunnen mijn dubbele cilindrisch beperkte ogen het bedrag niet lezen. Hoeveel, zei je? Aha, de glazen zijn net zo duur als het montuur. Oef, dat doet zeer. Waarom kost iets vanzelfsprekends als zien überhaupt geld? Zou gratis moeten zijn. …Je hebt jezelf al die jaren tekort gedaan, zei de vriendelijke oogopmeterman bij het verlaten van de winkel. Jaja, nu weet ik het wel. Ik krijg vergelijkbare reacties van iedereen die het hoort. De verkoopster was onder de indruk. Al die jaren dubbel cilindrisch beperkt en toch als een normaal mens kunnen functioneren. Wow, respect. Ach, antwoord ik bescheiden, het went.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten