Je wilt je kind herinneringen meegeven. Avonturen creëren uiteindelijk onbetaalbare herinneringen. Het oudste reisavontuur dat ik mij kan herinneren is de eerste treinreis die ik ondernam. Van Beek-Elsloo naar Geleen-Oost. Duur: nog geen 2 minuten. Herinnering: onbetaalbaar. Die ervaring gaat diep. Zelfs als ik nu - anno 2009 - weer eens godvergeten veel vertraging heb kan ik de NS helemaal niks kwalijk nemen. Ik kan niet meer boos op ze worden, terwijl ik eigenlijk ziedend wil zijn. Gaat niet, gaat gewoon niet.
Mijn eerste bezoek aan de kust kan ik mij niet meer herinneren. Ik zou niet eens meer weten welke kust het was. Waarschijnlijk de Noordzee. Niet bepaald een onvergetelijke kust. Het kan dus niet anders of mijn eerste bezoek heeft plaatsgevonden in de jaren waarvan je alles vergeet. Dezelfde jaren waarin mijn zoon nu zit. De rechterhelft van mijn brein, de creatiefromantische, denkt bij de zee aan een prachtige eerste herinnering om te hebben. Bepakt en gezakt met die gedachte in ons achterhoofd togen we naar de kust. Naar de Costa Brava om precies te zijn. Vergeet overigens voor even de vooroordelen, er liggen ook plekken waar geen Nederlands wordt gesproken. We zagen er gerimpelde senioren getooid in voor hun leeftijd onpasselijke zwemkledij, huidskleur: medium well done. Het strand was er stil. Stil als een vinexwijk na 18.00 uur. Ik genoot. Vriendin R. genoot.
Zoontje J. was echter niet onder de indruk. De schuimende koppen van golven en hoe ze tegen de kust uit elkaar spatten, het zand en de wind in zijn gezicht. De zilte smaak van lucht. Niks hiervan bewoog hem tot enig enthousiasme. Ja? Poepoe. En nu? leek hij te denken. We rolden zijn broekspijpjes omhoog en plaatsten zijn blote voetjes voorzichtig aan de uiterste grens van het water, daar waar de golfjes zich tot het uiterste rekken en weer terugtrekken. We dachten herinneringen te creëren: zijn eerste keer aan zee. Vooralsnog is het alleen maar een herinnering voor ons. Zoonlief zelf heeft heftigere middelen nodig om onder de indruk te raken. Een guitige nieuwe drinkbeker bijvoorbeeld, of een kleurrijk boekje met drukknopjes waar dierengeluidjes uit komen. Of het restant van een verpakking. Dat soort werk. Volgend jaar proberen we het opnieuw. Ander land, andere kust, andere zee.
Alle wegen leiden naar Sords...deel 4
Je wilt je kind herinneringen meegeven. Avonturen creëren uiteindelijk onbetaalbare herinneringen. Het oudste reisavontuur dat ik mij kan herinneren is de eerste treinreis die ik ondernam. Van Beek-Elsloo naar Geleen-Oost. Duur: nog geen 2 minuten. Herinnering: onbetaalbaar. Die ervaring gaat diep. Zelfs als ik nu - anno 2009 - weer eens godvergeten veel vertraging heb kan ik de NS helemaal niks kwalijk nemen. Ik kan niet meer boos op ze worden, terwijl ik eigenlijk ziedend wil zijn. Gaat niet, gaat gewoon niet.
Mijn eerste bezoek aan de kust kan ik mij niet meer herinneren. Ik zou niet eens meer weten welke kust het was. Waarschijnlijk de Noordzee. Niet bepaald een onvergetelijke kust. Het kan dus niet anders of mijn eerste bezoek heeft plaatsgevonden in de jaren waarvan je alles vergeet. Dezelfde jaren waarin mijn zoon nu zit. De rechterhelft van mijn brein, de creatiefromantische, denkt bij de zee aan een prachtige eerste herinnering om te hebben. Bepakt en gezakt met die gedachte in ons achterhoofd togen we naar de kust. Naar de Costa Brava om precies te zijn. Vergeet overigens voor even de vooroordelen, er liggen ook plekken waar geen Nederlands wordt gesproken. We zagen er gerimpelde senioren getooid in voor hun leeftijd onpasselijke zwemkledij, huidskleur: medium well done. Het strand was er stil. Stil als een vinexwijk na 18.00 uur. Ik genoot. Vriendin R. genoot.
Zoontje J. was echter niet onder de indruk. De schuimende koppen van golven en hoe ze tegen de kust uit elkaar spatten, het zand en de wind in zijn gezicht. De zilte smaak van lucht. Niks hiervan bewoog hem tot enig enthousiasme. Ja? Poepoe. En nu? leek hij te denken. We rolden zijn broekspijpjes omhoog en plaatsten zijn blote voetjes voorzichtig aan de uiterste grens van het water, daar waar de golfjes zich tot het uiterste rekken en weer terugtrekken. We dachten herinneringen te creëren: zijn eerste keer aan zee. Vooralsnog is het alleen maar een herinnering voor ons. Zoonlief zelf heeft heftigere middelen nodig om onder de indruk te raken. Een guitige nieuwe drinkbeker bijvoorbeeld, of een kleurrijk boekje met drukknopjes waar dierengeluidjes uit komen. Of het restant van een verpakking. Dat soort werk. Volgend jaar proberen we het opnieuw. Ander land, andere kust, andere zee.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten