In de rij bij de kassa

Ik ben niet bepaald winkeltrouw. Soms ga ik naar de J. Soms naar de P. Vaak naar de A.H. en heel af en toe naar de E. Zaterdag jongstleden koos ik voor de A.H. Bepakt met twee broden, manoeuvreerde ik handig op weg naar de kassa waar ik een fikse rij aantrof. Het was zaterdagochtend, vlak voordat de zaterdagmiddagstormloop zou gaan beginnen. Daar sta je dan met twee broden en niemand die je even voor laat. Vanuit het niets sloop hij achter me. Ik voelde het, merkte het. Kleine geluidjes achter mijn rug. Voorzichtig probeerde ik te kijken. Ik wilde een gezicht zien. In het uiterste van mijn ooghoek zag ik zijn neus. Gebocheld, te groot. Plots hoorde ik heel luid hoe hij sprak tegen iemand anders achter me. Elk woord dat hij zei verplaatste een beetje lucht richting mijn nek. Ik heb het zelf niet kunnen zien maar ik zweer dat ik het haar in mijn nek voelde wapperen door de luchtverplaatsing. Zo dicht stond hij op me. Vriendelijk – met als onderhuidse boodschap: zet een stap terug wil je - blikte ik een keer om, knikte hallo. Geen terugblik. Wel op mijn huid kruipen maar niet het fatsoen hebben om terug te knikken. Wat zocht hij eigenlijk in mijn nek? Wat dacht hij daar te vinden? Zie ik eruit als iemand die graag van achteren benaderd wordt? Wat is dat toch met die mensen en waarom durf ik niet gewoon te zeggen wat ik denk. Namelijk, dat als hij niet als de sodemieter uit m’n nek opflikkert ik hem met blote handen aftuig en in zijn kloten trap zolang totdat een medewerker (of 6 medewerkers) mij met man en macht van zijn dan inmiddels bewusteloze lijf moeten sleuren. Maar dat doe ik niet. Ik kruip liever wat dichter op de mens voor mij in de rij. Da’s wel zo beschaafd.