Ik wil het hebben over ‘de baard’.
Onlangs las ik een artikel over het laten staan van een baard. Volgens de schrijver van het artikel is het laten staan van een baard een goed overdacht besluit waar je als man jarenlang in voorbereiding voor bent. Dat doe je dus niet zomaar, daar moet je klaar voor zijn was de conclusie. Een baard is dus een soort aangemeten volwassenheid. En die komt op de juiste tijd en op het juiste moment in je leven. In de jaren daarvoor experimenteer je met probeersels. Je weet wel: snorren (jaren ’80), sikjes (grunge), ringbaarden (postgrunge), dat soort dingen. Gewoon blijven oefenen totdat je een ouwe kop hebt. Jonge mannen komen zelden op overtuigende wijze weg met een baard. Een jongenskop heeft nog geen verweerde, door het leven erin getrokken lijnen. Hij is nog te schoon. Te puur.
Mijn baard is een werk in ontwikkeling. Hij staat er aan te komen. Nu ik erover nadenk, het is al bijna 10 jaar geleden dat ik voor het laatst een gladgeschoren gelaat had, voor een sollicitatiegesprek nota bene. Geloof ik. Alle dagen daarna tot nu toe bloeit een meestal 3-4 daags grasmatje op mijn kaak en kin, vergezeld van bakkebaarden waar ik een staartje mee kan vlechten. Mijn baard dringt steeds meer aan op een waardig bestaan. Ik zie het als mijn persoonlijke antimidlifecrisismethode. Ik wil namelijk niet – zoals menigeen generatiegenoot – een jonge god zijn op mijn 45ste. Een jonge god ben ik immers al geweest. Ik wil liever een bebaarde wijsgeer zijn. Vriendin R. ziet me overigens liever als een jonge god.
Met schrijven is het hetzelfde. Je schaaft en schrijft je jarenlang een ongeluk. Je probeert (experimenteert), gooit weg (scheert af), denkt dat het nooit meer iets wordt (je spiegelbeeld). Het verhaal in je hoofd broeit jarenlang. Je leert, ervaart en wordt met de jaren wijzer. Niks gebeurt namelijk opeens, het is een proces. Je wordt toch ook niet wakker met een volle baard? Dat heet gewenning en dat is nodig om te begrijpen wat op je gezicht (baard) of in je hoofd (schrijven) gebeurt. Een moeizaam proces met jezelf. Schrijven is een puur egocentrische daad. De tijd die je nodig hebt om eraan te werken moet je opeisen. Geen discussie. Dat verhaal zal eruit moeten, hoe dan ook. Obsessief is het. Net als die baard, er komt een dag dat hij in alle waardigheid deel uit gaat maken van mijn gelaat. Net als de dag komt dat mijn verhaal eindelijk klaar zal zijn. Sterker nog, die dag staat voor de deur. Misschien is dat het perfecte moment voor een baardonthulling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten