De eerste twee pagina's van mijn verhaal

Voor wat volgt eerst nog dit. Had hij de envelop maar verscheurd. Rats, zo ja. Zonder de brief die erin zat te lezen. De woorden zouden dan nooit in zijn leven zijn gekomen en dus ook de gevolgen niet. Had hij de envelop maar verscheurd, dan had hij kunnen blijven aanmodderen alsof niets in zijn leven nog iets uitmaakte. Precies zoals hij wilde. Had hij maar, dacht hij. De blauwzwarte kalfsleren stoel waarin hij diep weggezakt zat voelde heerlijk. De armleuningen stonden hoog, de rug van de stoel comfortabel recht. Prima voorwaarden om mee te reizen. Zijn hoofd had hij gedraaid naar het raampje, het schuifklepje had hij half naar beneden getrokken alsof hij niet door de buitenwereld gezien wilde worden. Behoedzaam als een gluurder staarde hij naar buiten waar hij het met rubber aangetaste beton van de startbaan zag en de markeringen erop. Een trolley reed langs, volgestouwd met koffers en dichtgesnoerde tassen. Zelf had hij helemaal geen bagage schoot hem te binnen, alleen de kleren die hij droeg en gekregen had. Cassandra, de receptioniste annex telefoniste van het politiebureau in Fresno was zo vriendelijk geweest. Maat 36? had ze goed geschat. Geen idee, had hij geantwoord. Voor een moment dacht hij aan kleding kopen en hoe lang het al geleden was. Een tankwagen maakte zich uit de voeten. Hij rook de kerosine en dacht aan vuur en hoe verslindend het is, hoe het onwillekeurig verslindt wat op zijn pad komt en hoe allesverterend de laatste paar weken waren geweest. South West Vlucht 467 stond klaar om Willem H. Rendoorn van Fresno naar Los Angeles te brengen. Een afgevaardigde van de officier van justitie van Fresno had hem in rij één, stoel één, eersteklas geplaatst. Zij droeg een grijzig nietszeggend mantelpak met daaronder een jongensblauwe blouse met wat leek op een kanten boord en had een plooiloos gelaat, streng tot in de puntjes. Zijn twee begeleiders konden elk moment arriveren, had ze emotieloos op een professionele wijze tegen hem gezegd. Zij zou zolang in de corridor blijven wachten en als hij vragen had hoefde hij alleen maar ‘Lori’ te roepen. Hij had haar vriendelijk bedankt, maar wist al dat hij geen vragen had. Achter de eerste vier rijen stoelen achter hem werd een flinterdun gordijn dichtgetrokken, hij was afgesloten van de rest van de passagiers in het vliegtuig. Een half uur lang mocht hij baden in eersteklas luxe. Onnodig vond Willem het, maar niemand had naar hem geluisterd en dus zat hij met zijn ziel onder zijn arm, geboeid en in gekregen kleren in stoel een van rij een. Toen de deuren van het toestel eindelijk dichtgingen waren er negentien passagiers, vijf bemanningsleden en twee lijkenkisten aan boord.