Hij klapt in zijn handjes en zwaait. Soms. Als hij zin heeft. Beetje eigenwijs is hij wel. Klappen doet hij al best goed. Dus niet onhandig alleen met zijn vingertjes, maar met de palmen van zijn handjes en een beetje geluid. Klets, klets. Hij heeft een goede motoriek volgens kenners. Leeftijdsadequaat, volgens vriendin R. Zij kan het weten, beroepsmatig. Ik heb geen idee wat adequaat is voor zijn leeftijd. Mijn vader liep met 7 maanden, ik volgens mij pas na 1,5 jaar dus tja. En als we hardlopen zie je dat we er allebei niks van kunnen, dus heel veel maakt het allemaal niet uit denk ik.
Zijn goed ontwikkelde motoriek zorgt dat hij de Pinokkio die boven de commode hangt handig weg weet te peuteren en dat is niet eenvoudig, gezien het smalle touwtje en de gebogen constructie waar hij aan ophangt. Je moet hem als het ware eerst een beetje tillen en dan in een boog van 40 graden wegtrekken. Best ingewikkeld. Dat doet hij met verve en met reden. Pinokkio verlaat zijn handje vervolgens met een sierlijke boog om gebroken te eindigen op de plankenvloer. En dat ziet er heel erg dramatisch uit. Dat is de tragiek van kinderspeelgoed. Klappen krijgen, gebeten worden, mishandeld worden en om te eindigen zoals Pinokkio op de vloer. Eenzaam met de lange neus in de feiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten