Lid van de risicogroep

We stonden in de rij. Een rij die gelukkig niet al te lang was en lekker doorschoof. Het tempo zat erin en dat is opvallend als je weet dat de gemiddelde leeftijd in de rij 67 was. Dat gemiddelde is overigens inclusief de bijna 15 maanden die zoonlief oud is. Ik stond namelijk met hem in de rij. Veel ohh’s en ahh’s toen hij eenmaal zijn jasje en trui uit had en op mijn arm rustte, als een veldheer om zich heen kijkend en de complimenten ontvangend met een glimlach en grote ogen van verwondering. Hij was zich nog niet bewust van wat er stond te gebeuren. Waarom rolt papa mijn mouw op? Waarom spreekt die gekke mevrouw mij aan met een heel vervelend piepstemmetje? Wat haalt ze daar uit dat doosje en waarom lijkt dat op een naald? Waarom steekt ze dat ding in mijn arm en auw. Wat? Ik word er tussen genomen, ik ben belogen. We gingen helemaal geen boodschappen doen, ik word gevaccineerd! En om jullie te straffen ga ik het op een ongelofelijk krijsen zetten. Tien lange minuten lang. En dat deed hij. Uit volle borst. De rij leefde mee. Ohh, ahh. Och manneke toch. Gelukkig ontving ik veel handige tips en commentaren. Zoals: Hij vindt het niet leuk, geloof ik. Duh. Huil maar, je bent toch heel lief hoor. Tja. Hij kan maar beter nu even huilen dan straks de Mexicaanse griep krijgen. Poe. Wat kan hij huilen hè? Inderdaad. Jongeman, als je zijn huid insmeert met witloofsap krijgt hij geen rooie vlekjes van de prik. Okay, deze heb ik zelf verzonnen maar het zou me niets verbazen als mevrouw Van Gunnik die achter ons in de rij stond zoiets had willen zeggen. Kortom, ik heb deze woensdagmiddag een belangrijkse les geleerd. Namelijk dat niet wijsheid met de jaren komt maar voordehandliggendheid.