Bijna twee jaar ben ik er inmiddels mee bezig: mijn verhaal. Naar het schijnt zijn zo’n 1 miljoen Nederlanders met hetzelfde bezig. Hoeveel daarvan even ver zijn als ik weet ik niet, want ik ben bijna klaar. Wat nog rest zijn de correctierondes. Meervoud ja, want ik lees en corrigeer me suf. En dik 300 A4tjes lezen, beoordelen en corrigeren, geloof me, dat is een flinke kluif. Als in je verhaal een mus van het dak valt moet daar een reden voor zijn en die reden moet je aangeven, zei een schrijver – Reve denk ik - ooit. In mijn verhaal regent het mussen. Dat terwijl ik in mijn hoofd al klaar ben met schrijven, maar de lat ligt hoog en dat kost kruim. Immers, behalve de tijd die het schrijven van het verhaal kost werk ik fulltime, schrijf ik een blog, heb ik een gezin, een huishouden en probeer ik iets te onderhouden dat lijkt op een sociaal leven. Daarom duurt het schrijven van mijn verhaal al bijna twee jaar en wil ik bij deze mijn verontschuldigingen aanbieden aan iedereen die ik te kort heb gedaan de laatste tijd. Zodra de laatste pagina klaar is en er eindelijk een punt achter de laatste zin is gezet, ga ik eerst een maand slapen, daarna maak ik het weer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten