Het hebben over poep heeft tot aan de geboorte van J. nooit echt deel uitgemaakt van mijn things to do lijstje. Ik had bovendien met mezelf afgesproken nooit te gaan schrijven over iets infantiels en onbelangrijks als babypoep. Het is er nu eenmaal en het is er veel, deal with it. Na een week luiers verversen weet je niet beter. En toch, ik verbreek mijn eigen afspraak. Babypoep is namelijk geniepig, zo heb ik eigenhandig ontdekt. Alleen schrijvend kan ik er iets tegenover stellen. Bij deze.
Geniepig dus. Zolang het in de luier en op de billen zit is er niks aan de hand. Daar is het ‘locatieverwacht’, net als een koe in de wei. Niets bijzonders. Maar eenmaal uit de luier, bijvoorbeeld aan je hand, op je hemd of in je haar is het een ander verhaal. Daar hoort poep niet thuis en is het ineens iets dat daar zo snel mogelijk weg moet, gevolgd door een nietsontziende totale ontsmetting van lijf en leden.
Zoals onlangs. Ik trek de drukknopjes van de romper open en zie onmiddellijk de bruin doorweken randen van de luier. Ik had niet geroken dat hij gepoept had en dus – hij staat vaak alleen de laatste tijd – viel hij voordat ik het wel rook een keer of tien op z’n billen, de poep netjes verspreidend in de luier. En daarbuiten. Immers, ook de romper was aangetast. En toen gebeurde het. Poeh. De gedachte alleen al. En ik maar denken dat ik geen poeptrauma heb. Okay, als volgt. Ik trek zijn romper uit en vervang deze door een nieuwe. Zijn luier is dan al met de grootst mogelijke voorzichtigheid verschoont. Ergens in de wissel van vieze en schone romper raakt mijn vinger zijn rug en trekt een tot dan verborgen poepdeel mee omhoog dat aan mijn wijsvinger blijft plakken. Ik schrik. Dat hoort daar niet! What the F**ck is dit? Zoals ik zei: geniepig. Ik heb geen schone doekjes bij de hand om mezelf mee te verschonen, de luier is boordevol, wat te doen, wat te doen? Dus wapper ik met mijn hand en denk: niet slim. Vervolgens trek ik met mijn linkerhand een schone luier uit de la waarin ik mijn vinger grondig reinig. Vervolgens loop ik met deze hand omhooggestoken (en niets aanrakend om verdere contaminatie te voorkomen) naar de badkamer voor een goede spoeling van de betreffende vinger. De rest van de dag blijft de ‘poepvinger’ uit de buurt van mijn gezicht. De vraag is: stel ik me aan? Ik denk namelijk van wel. Kan ik er iets aan doen? Ik ben bang van niet.
Dit gaat over poep
Het hebben over poep heeft tot aan de geboorte van J. nooit echt deel uitgemaakt van mijn things to do lijstje. Ik had bovendien met mezelf afgesproken nooit te gaan schrijven over iets infantiels en onbelangrijks als babypoep. Het is er nu eenmaal en het is er veel, deal with it. Na een week luiers verversen weet je niet beter. En toch, ik verbreek mijn eigen afspraak. Babypoep is namelijk geniepig, zo heb ik eigenhandig ontdekt. Alleen schrijvend kan ik er iets tegenover stellen. Bij deze.
Geniepig dus. Zolang het in de luier en op de billen zit is er niks aan de hand. Daar is het ‘locatieverwacht’, net als een koe in de wei. Niets bijzonders. Maar eenmaal uit de luier, bijvoorbeeld aan je hand, op je hemd of in je haar is het een ander verhaal. Daar hoort poep niet thuis en is het ineens iets dat daar zo snel mogelijk weg moet, gevolgd door een nietsontziende totale ontsmetting van lijf en leden.
Zoals onlangs. Ik trek de drukknopjes van de romper open en zie onmiddellijk de bruin doorweken randen van de luier. Ik had niet geroken dat hij gepoept had en dus – hij staat vaak alleen de laatste tijd – viel hij voordat ik het wel rook een keer of tien op z’n billen, de poep netjes verspreidend in de luier. En daarbuiten. Immers, ook de romper was aangetast. En toen gebeurde het. Poeh. De gedachte alleen al. En ik maar denken dat ik geen poeptrauma heb. Okay, als volgt. Ik trek zijn romper uit en vervang deze door een nieuwe. Zijn luier is dan al met de grootst mogelijke voorzichtigheid verschoont. Ergens in de wissel van vieze en schone romper raakt mijn vinger zijn rug en trekt een tot dan verborgen poepdeel mee omhoog dat aan mijn wijsvinger blijft plakken. Ik schrik. Dat hoort daar niet! What the F**ck is dit? Zoals ik zei: geniepig. Ik heb geen schone doekjes bij de hand om mezelf mee te verschonen, de luier is boordevol, wat te doen, wat te doen? Dus wapper ik met mijn hand en denk: niet slim. Vervolgens trek ik met mijn linkerhand een schone luier uit de la waarin ik mijn vinger grondig reinig. Vervolgens loop ik met deze hand omhooggestoken (en niets aanrakend om verdere contaminatie te voorkomen) naar de badkamer voor een goede spoeling van de betreffende vinger. De rest van de dag blijft de ‘poepvinger’ uit de buurt van mijn gezicht. De vraag is: stel ik me aan? Ik denk namelijk van wel. Kan ik er iets aan doen? Ik ben bang van niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten