Een nogal tragisch kerstverhaal over een kansloos verliefde middertiger

Derde kerstdag. De winkels in de stad zijn wonderbaarlijk genoeg open. Lijkt waarachtig op een kerstwonder. In de goederenwinkels waren wij niet, wij waren in de filmwinkel. Om te huren, niet om aan te schaffen. Hij kwam binnen, haast geruisloos op de bel van de deur na. Ergens midden jaren dertig, lange wollen jas, nette leren schoenen. Type administratief medewerker. Beetje zenuwachtig was hij wel. Aandachtig keek hij om zich heen. In zijn ogen kon je een plan aflezen. Hij glipte om het rek met de nieuwe weekfilms heen, botste tegen vriendin R. aan en verontschuldigde zich uitbundig. Zweet op z’n voorhoofd. Als je zou willen zou je kunnen denken dat hij de filmwinkel ging overvallen. Pistool trekken en dan schreeuwen: “Ik wil dat lekkere ding dat hier zo vaak achter de kassa staat!” Maar het ging anders. Hij draaide een rondje om de nieuwe dagfilms en sloot direct voor ons aan in de rij bij de kassa. Damn, wat is het druk hier moet hij gedacht hebben. Zo keek hij in elk geval wel. Of ze wist waar The Prestige stond, vroeg hij aan de wat oudere vrouw achter de kassa (ouder vergeleken met het doel van zijn amoureuze plan). Daar, zei ze, bij de P. Zonder zich verder te bedenken duwde hij de wat oudere vrouw een envelop in de hand, kleur: Belastingdienst. Of zij dat aan haar jongere collega wilde geven. Dat lekkere ding. Dat laatste zei hij niet maar ik kom lang genoeg in de filmwinkel om te weten wie hij bedoelde. Zeg maar dat je het op de balie hebt gevonden, vroeg hij aan haar. Of ze wilde liegen over de herkomst van de envelop. De wat oudere vrouw wist zich geen raad. Een liefdesbrief met Kerst? Zij heeft niet meer zoveel aanbidders als vroeger, weet ze. En al die wanhopige mannen die radeloos en kansloos om haar jongere collega draaien, drukken haar helaas met de neus op de feiten. Gelukkig weet ze veel van films, spreekt ze zich dapper toe. De middertiger loopt opgelucht weg. Hij heeft het gedaan. Wat hij nog niet weet is dat zijn plan genadeloos zal mislukken. Hij is nummer 35 in de rij. Mannen draaien om het meisje heen als bankdirecteuren om bonussen. Jongetjes, getrouwde mannen, verstokte vrijgezellen, oude mannen, bankdirecteuren en middertigers. Ze is als Lorelei. De volgende keer als het meisje weer werkt zal ze glimlachen met de brief. Ze zal hem niet verscheuren maar naast zich neerleggen bij de andere brieven, kaartjes, telefoonnummers, huwelijksaanzoeken en doosjes chocolade. Zo aardig is ze volgens mij wel.