We hadden in de woonkamer een hele grote kale muur achter ons. Een wit doek, een blanco vel papier. Een kans eigenlijk, als je het terugredeneert naar wat het in essentie is. Goed, er moest iets op komen. Een witte, transparante woonkamer is mooi maar eigenlijk ook een beetje saai. Een schilderij dan maar? Nee, want: te pretentieus. Mooie, echte kunst is duur, reproducties zijn nep, de kunstuitleen is meestal gepruts, enfin. Zelf dacht ik aan graffiti, maar mijn vriendin R. is niet zo van de straatkunst. Een foto dan? We hebben er immers genoeg om uit te kiezen. Okay, dacht ik. Een foto op canvas. Maar welke en hoe groot moet hij worden? Ik had maar een voorwaarde: de foto moet een verhaal vertellen, zoals alles in het leven een verhaal moet vertellen. Want als iets geen verhaal vertelt heeft het geen inhoud en er is al genoeg luchtige niets toevoegende bullshit in de wereld. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een foto die ik in Venice, Los Angeles heb gemaakt. Aan het uiteinde van de Verenigde Staten, een man van middelbare leeftijd met een te jonge fiets voor zijn leeftijd staat op een grasheuvel en tuurt naar de oceaan. Om hem heen leeft de wereld, maar hij staat voor even verstild in de tijd. Hij dagdroomt. Geen idee waarover, maar hij is echt, zijn dromen zijn echt. Daar gaat de foto over. Over dromen. Over de juiste kant op kijken, daar waar je werkelijk naartoe wilt, ook als er een oceaan tussen ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten