Het Alfamannetje

Hij is over. Voor de eerste keer naar een hogere klas. Hij loopt namelijk en alleen om die reden alleen is hij plots het alfamannetje van de groep. Daarom gaat hij over en dat is maar goed ook. Als ik hem na werktijd ga ophalen zie ik in zijn klasje maar één rondlopend manneke, zijn klasgenootjes liggen hulpeloos als omgekeerde schildpadjes te spartelen op hun plek. Het alfamannetje wankelt daar gillend en piepend van enthousiasme tussendoor. Hij krijgt ook een overgangsgesprek. Er zal veel te vertellen zijn. Dit laatste is cynisch. We hebben het over een peuter van 1,5 jaar. Hij slaat zijn leraar niet, is nog niet in aanraking geweest met justitie, rookt niet, drinkt geen alcohol, gebruikt geen drugs, vloekt niet, steelt niet (behalve speelgoed), kortom: het is een engeltje. Daar valt niet zoveel over te vertellen. Het engeltje maakte gisteren zijn eerste koprol. Dat gaat als volgt. Normaalgesproken, als hij valt, vangt hij zich met twee handjes op. Doet hij dat met maar een hand zoals onlangs dan kiepert hij met z’n hoofdje ingetrokken naar de plankenvloer en rolt de rest van zijn lichaampje in een verrassende boog achter hem aan. Zie daar: zijn eerste koprol. Verdwaasd keek hij even rond. Het was voor het eerst dat zijn wereld voor heel even op z’n kop stond. Er zullen nog vele van dergelijke momenten volgen. Bijvoorbeeld als hij een keer niet overgaat.