&#%

Spijt heb ik niet snel, maar als ik na een lange werkdag een net zo moeë zoon naar bed wil brengen, die alles wil behalve meewerken dan, tja…schiet ik wel eens uit de slof. En als hij dan ook nog eens de hele commode plus deel van de vloer onderplast en zich schreeuwend en tierend tegen me verweerd dan tja…heb ik het even niet meer. Ik gil mee, ook van binnen en raak al snel verzeild in een man tot man gevecht waarin ik het fysieke en verbale overwicht dat ik heb, niet kan gebruiken. Dat zijn de mindere momenten van het opvoeden. Pardon, het verzorgen. Dan mik ik het liefst de hele zooi in een hoek en wil ik op de grond gaan liggen, om te slapen. Maar in plaats daarvan houden het schuldgevoel en de spijt mij nog wel even wakker. Mijn god, wat was hij gisteren overstuur. En dan ben ik eindelijk weer beneden (ik moet immers nog eten, ook al is het bijna 8 uur) waar ik ga zitten, mijn benen strek, een diepe zucht slaak en denk: &#%. Hij heeft helemaal geen pyjama aan.