Internationale code voor vrouwen die van frutsels houden

We gingen met z’n tweeën genieten van een weekendje Maastricht. Zoonlief J. bij opa en oma. Hij blij, zij blij, wij blij. Zo gaat dat. Vroeger namen we een dergelijke beslissing in een hartslag en lag de weekendtas een kwartiertje later al in de kofferbak van de auto. Anno nu plannen we maanden vooruit en zelfs dan is het nog de vraag of het wel zal gaan lukken. Altijd spannend dus zo’n weekendje weg. Als we in Maastricht slapen dan doen we dat in Hotel Pastis (even promootje doen). Daar gooien we onze weekendtas op bed en struinen wat doelloos door de stad, drinken wat, lunchen bij Zondag (even kort promootje doen) en waken ervoor dat we niet al om 20.00 uur in slaap sukkelen. We wandelen veel en gedachten maken zich dan van me meester. Zoals de volgende. Opeens moest ik aan groepscodes denken. Aan mensen die tot een groep behoren zonder het zelf te weten. Zelf heb ik dat met brildragers bijvoorbeeld, en had ik dat met baarddragers. Met getatoeëerden heb ik die verbintenis ook. Vrouwen hebben dat ook. Vooral vrouwen in hun dertiger jaren die bloemen om het stuur van hun fiets wikkelen, bontgekleurde fietstassen gebruiken, houden van King Louie jurken met daaronder leren laarzen en van rood met witte stippen houden. Je leest het goed: rood met witte stippen.

Vriendin R. kocht in een alleraardigst sprookjeswinkeltje in een achterafstraatje in Maastricht wat geinigheidjes. Laat ik het zo maar noemen, anders kan ik het niet omschrijven. Rekken vol met tierlantijntjes en gekkigheden waar kinderen dol op zijn. Gek genoeg was er geen kind binnen. Alleen maar vrouwen hard op weg naar middelbare leeftijd. Zelf bleek ik - na twee jaar - de allereerste man te zijn die het winkeltje binnenstapte. Ik overdrijf maar het zou me zeker niet verbazen. De uitbaatster leek er zelfs van te schrikken. Oei, kijk nou, een man. Bepakt met een klein rood plastic zakje met witte stippen liepen we naar buiten. De rest van ons struinen door de stad leerde mij dat we opzichtig voorzien waren van de internationale code voor vrouwen in hun dertiger jaren die van gefrutsel houden. Namelijk, de rood met witte stippen. Overal zag ik ze kijken, vanuit hun ooghoeken. Ik las het in hun ogen: ik wil ook wat die vrouw heeft daar met die stippen. Ik wil het ook en ik wil het nu. Luister je naar me? Nu! De mannen die deze vrouwen vergezellen keken angstig naar mij. Die dag werd een nieuwe groepscode geboren: mannen van vrouwen die houden van rood met witte stippen.