Bluts

Zoonlief J. heeft op bepaalde momenten een hang naar het dramatische. Vooral als hij moe is. Wilde lichaamsbewegingen, vergezeld van geschreeuw dat extra wordt aangezet met een spectaculaire val naar de grond. Binnen kan dat geen kwaad. Immers: een tapijt. Lekker zacht. Buiten op de betonnen stoeptegels van het kinderdagverblijf is dat een ander verhaal. Hard, koud en onverwacht. Het resultaat? Een bult op z’n voorhoofd en een schram op z’n neus. Weer een les geleerd. Een paar dagen later het volgende incident, wederom te wijten aan vermoeidheid. De afstand tussen zijn hoofdje en de grond is gelukkig klein maar als daar een koffietafel tussenzit niet minder pijnlijk. Hij daalde, knalde met zijn rechteroogje tegen de rand van de koffietafel en hield daar zijn eerste echte snee in zijn gezicht aan over. Even schrikken, daarna kalmeren. Een bezoek aan de huisartsenpost leverde hem een gelijmd ooglid op, plus een kleine pleister. Hartstikke stoer natuurlijk, dat hoofd vol schrammen en sneeën en blauwe ogen. Kan hij mooi mee pronken bij de andere peuters. “Of het zeer doet? Ben je mal, voel ik niks van. Sneetje hier, sneetje daar. Pfff.” Ik vrees dat wij en hij zullen moeten wennen aan al die onvrijwillige wonden. Hij is in elk opzicht een jongetje. Over onvrijwillige wonden gesproken, ooit komt de dag dat hij zonder wieltjes gaat fietsen. Ik kan niet wachten.