Opeens, een baard: het vervolg.

Schande spraken ze, de baarddragende mannen op mijn werkplek, nadat ze vernamen dat mijn gelaat weer naakt was. Ik zou een afvallige zijn, er werd meewarig nee-geknikt. Hoe kon ik zo makkelijk mijn hoofd buigen? Ik kreeg het gevoel aan mijn vrijheid te hebben geknipt. In een moment van ondoorgrondelijke zwakte, net als Samson die ’s nachts zeven haarlokken kwijtraakte en daarna nog slechts een schim was van de krachtige man die hij was. Hij vocht met leeuwen verdorie! Vreemd was ook de gewaarwording die mij overviel toen het haar van mijn gelaat was en ik mezelf zag en twijfelde of ik voor de baard er net zo uitzag. Ik vermoed van wel, ook al lijkt het niet zo.