De grote zoektocht

Ik noem het de grote zoektocht. Het wijzende handje van mijn zoon heeft iets 'urgents'. Een vreselijk woord maar het omschrijft wat ik bedoel. Wat hij wil en waar hij naar wijst is van het allergrootste belang in zijn nog piepkleine brein. Iets moet er gebeuren en ik moet het oplossen. En snel een beetje. Meestal is dat geen probleem. Als hij voor de boekenkast staat, kreunt en omhoog wijst wil hij rozijntjes. Die liggen namelijk in de koekjestrommel op de kast. Moeilijker wordt het als hij in de deur staat en de woonkamer in wijst. Hij begeleidt zijn wijzen altijd met klanken, dat maakt het voor hem blijkbaar makkelijker. We denken dat hij zegt wat hij wil, alleen: het lijkt allemaal zo op elkaar. behalve als hij NEE zegt. Dat klinkt altijd hetzelfde. Het voelt een beetje als een dove die een blinde helpt. Immers, voor mij is zijn taal nog steeds een groot raadsel. En dus begin ik met het aanreiken van voorwerpen. Doosje lucifers? Nee. Vaas met bloemen? Nee. Tijdschriften? Boeken? Nee. Een van de honderden losse stukjes speelgoed die overal in de kamer liggen? Nee. Een koekje? Nee. Wat? Geen koekje? De drinkbeker? Enthousiast gegil.