Ohh en ahh

Wij zijn als ouder niet altijd aanwezig bij de lessen die zoonlief leert. Zijn ervaringen op het kinderdagverblijf bijvoorbeeld maken we slechts van een afstand mee. Of beter gezegd, het wordt ons verteld en dan glimlachen we omdat het verslag grappig is of we kijken bezorgd omdat het vervelend is. Maar soms krijg je de kans om wel eventjes binnen te stappen in de keiharde oog om oog, tand om tand wereld van de peuters. Het ging geloof ik als volgt. Een moment was het er zo chaotisch dat we even allemaal de nooduitgang zochten. Getuigen verklaarden het volgende: Jip sloeg Mitchell armenwiekend naar de grond. Laatstgenoemde breekt in tranen uit. Beiden worden op het matje geroepen bij begeleidster Kim die aan Mitchell vraagt of hij iets gedaan heeft waardoor Jip hem sloeg. Nee, antwoord hij in eerste instantie en bang voor de waarheid. Is dat echt zo? vraagt Kim streng. Nee, zegt hij. En wat heb jij dan gedaan, vraagt ze, nu een beetje vriendelijker. Geduwd, zegt hij zachtjes en beklemtoont de letter ‘u’. Ze draait naar Jip en zegt, Jip de volgende keer kom je eerst naar mij. We gaan elkaar niet slaan. En Mitchell, dat geldt ook voor jou. Mitchell, inmiddels met opgedroogde tranen heft de vredespijp en omhelst Jip die dit gebaar beantwoordt met eenzelfde omhelzing. Alle aanwezige volwassenen zuchten opgelucht: ohh roepen ze. Ahh, fluisteren ze. Zoonlief die ik op mijn armen draag bekijkt het rustig en weet het zeker: met die Mitchell moet ik oppassen. Da’s unne gehaaide.