Have you been to P-Town yet? vroeg Pete, onze aimabele gastheer in Cape Cod. In zijn vraag klonk verlangen. Yes we sure have, antwoordde ik enthousiast. Love it there, vulde ik onnodig aan maar Pete had het al begrepen. De schots en scheve houten huisjes, de elektrakabels langs de straat, bengelend van paal naar paal. Zwierende homostellen uit piepkleine nachtclubs. De witte hekjes rond de voortuintjes. De door zonlicht en zilt gebleekte trappen. De ruwe koppen van de vissers. Allemaal typisch P-Town. P-Town, voluit Provincetown, is de naam van het meest noordelijke dorpje op de kaap. Goed beschouwd wonen er alleen maar vissers, kunstenaars en bon-vivants. En een postbode. Norman Mailer heeft er bijvoorbeeld gewoond maar daar wordt voor Amerikaanse begrippen maar bar weinig aandacht aan besteed. Verder woont er niemand. Je komt er alleen maar. Om te zitten op een van de terrasjes. Om weg te smelten bij een ‘rollwich’, een sandwich dat opgerold is en volgens kok/uitbater Willy de meest verse en meest smakelijke broodjes van P-Town zijn. Willy lijkt sprekend op Kapitein Haddock, wat weer naadloos aansluit bij de sfeer in het dorp en de onvermijdelijke geur van vis, zee en avontuur.
Onze gastheer Pete glimlachte hemelsbreed toen hij het vroeg, alsof er in P-Town een herinnering in hem is ontstaan waar zijn vrouw Lynda maar de helft van weet. Zo’n type herinnering dus. Pete’s glimlach was er een die mannen onderling onmiddellijk herkennen. Meestal omdat zo’n glimlach iets te maken heeft met dronkenschap of vrouwelijk schoon, of een combinatie van die twee. Gezien het buitengewoon hoge gaypercentage van P-Town gok ik op dronkenschap. Of Pete heeft een geheim dat Lynda niet kent. Laat ik daar mijn vingers maar niet aan branden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten