Om mij heen staan honderden, misschien wel duizenden generatiegenoten. In de ogen van tieners zijn we ouwe lullen. Misschien hebben ze gelijk. Ik dacht vroeger hetzelfde. We staan op een festivalweide. Het was heet die dag. Niet dat er iets broeide. Integendeel.
De festivalweide anno 2010 is verworden tot een plek waar jeugdige rebellie het moet opnemen tegen de weemoed van ouwe lullen. De ene generatie komt voor nieuwe muzikale herinneringen, terwijl de andere generatie er is om oude op te halen. En dat wringt want beiden zijn we een beetje indringer in elkaars gebied.
De festivalweide is allang geen plek van afzetten tegen meer. Het is er gezapig. Je koopt er muntjes door te pinnen. Je wordt er breeduit toegelachen door frisse jonge uitzendkrachten en veiligheidsmensen die je met u aanspreken. Je koopt er luxe belegde broodjes, biologische frieten en rosé. Mijn generatie kan dit allemaal betalen, terwijl onze kinderen denken dat het zo hoort.
Overal staan dranghekken. Er zijn spoeltoiletten. Bands houden zich aan de opgelegde speeltijden. Lamzatten kom je bijna niet meer tegen, daarvoor ga je liever naar Belgische festivals. Zangers vloeken niet meer en dronken zijn ze ook al niet meer. Stagediven mag niet meer. Niets mag niet meer. Alles volgens het boekje.
Duikt de volgende vraag op: waar kun je als tiener nog je frustraties kwijt? Waar kun je elkaar nog vinden buiten de social media namaak? Waar mag je nog fouten maken? Waar mag je nog boos zijn, samen met je generatiegenoten. Waar mag je nog jouw eigen muzikale wereld creëren, zoals wij dat wel nog konden. Waar mag je nog meescanderen zonder dat je ouders een paar rijen achter je mee staan te knikken en het ‘een leuke band’ noemen. Voor mijn generatie hoeft dat allemaal niet meer. Wij hebben onze tijd gehad, hoewel ik nog steeds kan genieten van een potje opstandigheid en sociale ontwrichting.
Ik moest hieraan denken toen ik onlangs de documentaire ‘Refused Are Fucking Dead’ zag. Een band doet zijn allerlaatste optreden. Na twee nummers worden ze door de autoriteiten verzocht om te stoppen. Geen vergunning. De band besluit om door te spelen. Nog een nummer, het allerlaatste dat ze ooit samen zullen spelen. Nog een keer relevant zijn en in het geheugen van alle aanwezigen een verpletterende herinnering achterlaten. Dat is wat rock & roll is, dat is wat tieners soms nodig hebben. Kippenvel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten