Of ik ook twitter

Of ik ook twitter?
Nee.
Maar dan volg je zeker andere twitteraars?
Opnieuw een resolute nee.
Oh…hoor je dan.

Oh…alsof je iemand knetterhard teleurgesteld hebt. Oh…alsof het pijn doet om te horen dat er mensen zijn die niet twitteren. Oh…alsof je vanaf dat moment nooit meer serieus genomen wordt. Oh nee hoor, ik twitter niet. En dat zeg ik met een vanzelfsprekendheid die verdomd serieus is. Hiervoor heb ik enkele argumenten.

Om te beginnen geloof ik in het vertellen van verhalen. Wat je zegt of schrijft moet beetpakken. En dat kost nu eenmaal meer dan 140 karakters. Iemand bij de lurven pakken in minder dan 140 karakters is maar voor enkele zeer begaafde twitteraars weggelegd. Hemingway bijvoorbeeld zou een goede twitteraar zijn. Of Kerouac. De meeste (zeg maar 99.999999%) van ons zijn echter geen begaafde schrijvers of moderne taalgebruikers.

De meesten van ons sturen vooral linkjes door van anderen en doen dat ondersteund door gecastreerde zinnen en woorden die onthoofd zijn met het botte mes van de zelfverzonnen afkorting. We zijn meelopers die denken dat ze iets missen. We willen bijzonder gevonden worden. Aandacht willen we! Hoor je me? Lees je me? En nu kan het. Zonder kritisch te zijn en zonder schaamte spuien we zinloze woordenbrijen de wereld in.

Waarom dit allemaal ten koste moet gaan van het verhaal is voor mij een raadsel. Ik daag twitteraars graag uit. Pak je meest creatieve ‘tweet’ (zo heet dat) en gebruik die als een aanzet voor een kort verhaal. Laten we zeggen van circa 2.500 woorden. Dat geeft je voldoende ruimte om eens lekker diep op de inhoud in te gaan.

Maar dat is helemaal niet waar Twitter voor is, hoor ik dan.
Oh, zeg ik dan. Waarvoor wel dan?
Nou, om snel effe een berichtje door te sturen.
Oh, waarom?
Nou, omdat het een leuk berichtje is.
Zegt wie?
Nou, kijk. Weet ik veel. Gewoon. Daarom. Nou ja zeg.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niets tegen het gebruik van social media. Maar ik ken het gevoel van meedoen maar al te goed. Dit blog is daar een mooi voorbeeld van. Maar dat betekent niet dat ik me neer moet leggen bij de ongeschreven regels ervan of bij de schijnbaar onophoudelijke stroom zinloze communicatie die onze toch al drukke hoofden nog verder verstopt.

Waar een beweging is, is ook vaak een tegenbeweging. Vooral in de VS raken mensen zodanig in de knoop met al hun digitale contacten dat ze er pardoes helemaal mee stoppen. Good for you, zeg je dan. Dit zijn mensen die hun social media accounts voorgoed opzeggen en hun mail en andere contacten beperken tot een moment van de dag. Daar zouden we denk ik allemaal een stuk rustiger van worden.

Zover zijn we nog niet. Vooralsnog zijn we zoekende naar hoe we de onrust van social media in ons dagelijks leven kunnen passen zonder eraan onderdoor te gaan. Succes. Vraag je eerst maar eens af wat je nou echt nodig hebt en wees kritisch. Durf ook eens niet mee te doen.

Overigens, in de social media wachtrij staan de volgende initiatieven al te dringen: Frienster, Bebo, Hi5, Orkut, Flixter, Tumblr, Stumbleupon et cetera, enzovoorts en verder. Ook daar doe ik niet aan mee.