Zoonlief houdt van sirenes. Onvoorstelbaar hoe enthousiast hij raakt van voorbijrazende brandweerwagens, ambulances en politieachtervolgingen. Hij benadrukt dit verbaal met de nodige wauws en ohs. Schattig om te zien. Het treft dat hij in een stad leeft. En in de stad waarin wij leven hoor je elke vijftien minuten wel een sirene, zoals het een beetje stad betaamt. In elk geval is hij blij en dus wij blij. Alleen de knul die net met z’n scooter op de motorkap van een BMW belandde is minder blij.
Sinds kort weet zoonlief hoe het principe van de voorbijrazende sirene werkt. Je moet er namelijk eerst iets voor op gang brengen. Een auto-ongeluk bijvoorbeeld, of een hartaanval of een uitslaande brand op de veertiende verdieping. Hij is slim, mijn zoon. Hij weet namelijk dat dergelijke initiatieven buiten zijn macht liggen. Daarom heeft hij – slim als hij is - iets anders verzonnen. Namelijk De Gapende Wond.
Een bijtwond om precies te zijn. Hierbij maakt zoonlief handig gebruik van het feit dat peuters ‘nog niet opgevoede monsters’ zijn. Peuters bevinden zich pas in de tweede fase van sociale conditionering. Bevalt het niet dan bijten ze, of slaan. Maar met een klap op je oogje loop je geen fatsoenlijke wond op, weet ook zoonlief.
Met een beet daarentegen wel. En hoe. Die tandjes, vlijmscherp. Die kaken, geen besef van kracht. De begeleidsters op het kinderdagverblijf konden niet aangeven wat de oorzaak van de bijtpartij was waar zoonlief slachtoffer van was. Ruzie om speelgoed, denken ze. Ik weet wel beter. Het is een tegen betaling (hier mag jij even met deze auto spelen) toegebrachte wond met maar een doel: zorgen dat er een ambulance met sirene gebeld moet worden.
Die kwam niet. Een nat washandje was voldoende. Gelukkig was er – toen ik hem 's avonds weer oppikte - op het kruispunt bij het kinderdagverblijf net een botsing geweest tussen iemand en iemand anders. Geen betere remedie tegen de teleurstelling van een nat washandje dan de zwaailichten van een politieauto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten