Mijn gezin en ik wonen in een stad. Een stad zoals alle steden, met haar eigen cultuur en verhoudingen. Een dolle boel. Als het land waarin we wonen een macrocultuur is dan is de stad waarin we wonen een mesocultuur. Dat zou betekenen dat de straat waarin we wonen een microdeel is van onze macrocultuur. En dat klopt als een bus. Er wonen in onze straat net als in de rest van Nederland gezinnen met kinderen, eenoudergezinnen, senioren, vrijgezellen, oudere gezinnen, allochtone gezinnen, vrijgezelle allochtonen (lees Polen), groepen, ongehuwde stellen, homoseksuelen, getrouwden en studenten. Een dispuuthuis vol zelfs.
De grote grap is dat van al die mensen die in onze microcultuur wonen niemand moeite heeft met elkaar of elkaar haat of elkaar het licht niet in de ogen gunt of last heeft van elkaar. Met uitzondering van de studenten. Daar hebben we allemaal last van. Niet dat ik wil generaliseren maar voor de beeldvorming ziet dat er als volgt uit: gladgeschoren knapen (geen vrouwen) die allemaal een paar kilo te zwaar en van mening zijn dat sociale regels niet voor hun gelden. Ze voelen zich als het ware verheven boven het reeds afgestudeerde gepeupel in hun straat.
Met de landelijke verkiezingen voor de boeg ben ik in een eruitgooistemming. Maar daar heb ik wel superheldenhulp bij nodig. Dus Geert, als we dan toch een bevolkingsgroep uit onze cultuur moeten gooien stel ik voor dat het de studenten zijn. De toekomstige leiders van ons land. Lees mee. Een verbod op gestreepte polo’s zou een goed begin zijn, gevolgd door een verbod op plakkerig schouderlang haar. Daarna transporteren we ze naar, wat ze in het buitenland ‘de campus’ noemen. Dat is een eufemisme voor ‘kamp’. Daar hebben ze alleen last van elkaar en kunnen wij – inwoners van de echte wereld – de vrede en veiligheid van onze microcultuur garanderen. En kan zoonlief J. deze zomer op de stoep spelen zonder te struikelen over de lege bierflessen van Jan-Jaap en Wouter-Evert of uit te glijden over de poel kots van Willem-Bastiaan.
De foto’s hierboven laten goed zien hoe zomaar een woensdag thuis met zoonlief J. eruitziet. Toen ik nog geen kind had was rommel in huis volstrekt onacceptabel. Zoals de foto’s ook laten zien heb ik inmiddels wijze lessen geleerd. Laat het liggen, laat het liggen die rommel, denk ik intussen. Er is namelijk geen beginnen aan. Een peuter van 19 maanden is als een wervelstorm: Onhoudbaar en desastreus.
Zoonlief J. wordt steeds duidelijker in het communiceren van wat hij wil en wat hij niet wil. En sinds hij begrijpt dat een prullenbak open kan en hoe, laat hij zijn twee laatste gaven samensmelten in een duidelijke boodschap. “Beste ouders, deze pyjama ben ik zat, graag een nieuwe.” Dat is pas duidelijk zijn.
We gingen met z’n tweeën genieten van een weekendje Maastricht. Zoonlief J. bij opa en oma. Hij blij, zij blij, wij blij. Zo gaat dat. Vroeger namen we een dergelijke beslissing in een hartslag en lag de weekendtas een kwartiertje later al in de kofferbak van de auto. Anno nu plannen we maanden vooruit en zelfs dan is het nog de vraag of het wel zal gaan lukken. Altijd spannend dus zo’n weekendje weg. Als we in Maastricht slapen dan doen we dat in Hotel Pastis (even promootje doen). Daar gooien we onze weekendtas op bed en struinen wat doelloos door de stad, drinken wat, lunchen bij Zondag (even kort promootje doen) en waken ervoor dat we niet al om 20.00 uur in slaap sukkelen. We wandelen veel en gedachten maken zich dan van me meester. Zoals de volgende. Opeens moest ik aan groepscodes denken. Aan mensen die tot een groep behoren zonder het zelf te weten. Zelf heb ik dat met brildragers bijvoorbeeld, en had ik dat met baarddragers. Met getatoeëerden heb ik die verbintenis ook. Vrouwen hebben dat ook. Vooral vrouwen in hun dertiger jaren die bloemen om het stuur van hun fiets wikkelen, bontgekleurde fietstassen gebruiken, houden van King Louie jurken met daaronder leren laarzen en van rood met witte stippen houden. Je leest het goed: rood met witte stippen.
In de stad waarin ik woon staat bij nagenoeg elke partij veiligheid bovenaan het verkiezingsprogramma. Geen idee waarom, want sinds ik er woon heb ik me nog nooit onveilig gevoeld. Misschien komt het omdat zoveel mensen bang zijn voor de vooroordelen die zo rücksichtslos door bepaalde politieke partijen de wereld in worden geschreeuwd. Zou kunnen. Gelukkig is er één politieke partij in de stad waarin ik woon die voor ons argeloze burgers een oogje in het zeil houdt. Ze verstoppen zich achter hegjes en hagen en blikken streng rond, over onze schouder. Privacy leveren we in, we zijn liever niet meer bang.
Zoonlief J. heeft op bepaalde momenten een hang naar het dramatische. Vooral als hij moe is. Wilde lichaamsbewegingen, vergezeld van geschreeuw dat extra wordt aangezet met een spectaculaire val naar de grond. Binnen kan dat geen kwaad. Immers: een tapijt. Lekker zacht. Buiten op de betonnen stoeptegels van het kinderdagverblijf is dat een ander verhaal. Hard, koud en onverwacht. Het resultaat? Een bult op z’n voorhoofd en een schram op z’n neus. Weer een les geleerd. Een paar dagen later het volgende incident, wederom te wijten aan vermoeidheid. De afstand tussen zijn hoofdje en de grond is gelukkig klein maar als daar een koffietafel tussenzit niet minder pijnlijk. Hij daalde, knalde met zijn rechteroogje tegen de rand van de koffietafel en hield daar zijn eerste echte snee in zijn gezicht aan over. Even schrikken, daarna kalmeren. Een bezoek aan de huisartsenpost leverde hem een gelijmd ooglid op, plus een kleine pleister. Hartstikke stoer natuurlijk, dat hoofd vol schrammen en sneeën en blauwe ogen. Kan hij mooi mee pronken bij de andere peuters. “Of het zeer doet? Ben je mal, voel ik niks van. Sneetje hier, sneetje daar. Pfff.” Ik vrees dat wij en hij zullen moeten wennen aan al die onvrijwillige wonden. Hij is in elk opzicht een jongetje. Over onvrijwillige wonden gesproken, ooit komt de dag dat hij zonder wieltjes gaat fietsen. Ik kan niet wachten.